Ik ben doorgaans een goede slaper als het op lawaai aankomt.
Ik ben opgegroeid in een wijk waar het ’s nachts muisstil was. Toen ik verhuisde naar een kot langs een drukke ringbaan waar de vloer daverde telkens er een vrachtwagen voorbijreed, leerde ik vanzelf diep en vast slapen zonder last te hebben van al dat lawaai. (Maar vergis u niet: bij een geluid in huis was ik meteen klaarwakker!)
Nu woon ik in een appartement, hoog en droog, waar het doorgaans muisstil is ’s nachts. Ik heb dan ook opnieuw de irritante gewoonte ontwikkeld om bij het geringste verdacht geluid wakker te schrikken en met bonzend hart te liggen luisteren of het vanzelf ophoudt. Werkelijk, ik heb dan zoveel schrik dat mijn vriend moet gaan kijken waar dat geluid vandaan komt, en ik kan niet slapen zonder geruststelling dat het niks was.
Zo ook de afgelopen nacht. Rond half drie schrok ik wakker, van een lichte bons. Och, da’s vast bij de buren. Maar daar was het nog eens. Ik lag verstijfd in mijn bed. Dat zachte geluid had mijn vriend niet eens gewekt dus moest ik het doen, die kerel natuurlijk pissed dat ik hem uit zijn slaap had gehaald maar hij ging mee kijken naar de keuken. We hebben daar een klein berghok, afgesloten met een deur, die open was gegaan en bij elke rukwind tegen de deurstijl bonsde. In het berghok zit namelijk een luchtkoker waar de wind doorheen huilt, afgesloten met een soort van stop die irritant rammelt zodra de windkracht boven de 2 Beaufort uitkomt dus ge kunt u voorstellen wat het nu, bij 6 Beaufort, doet: alsof er iemand uit de luchtkoker probeert uit te breken. We plakten die stop af met stevige plakbond, sloten de deur en mijn vriend viel als een blok weer in slaap, terwijl ik lag te luisteren naar het aanhoudende gerammel van de deur en de stop. Ik was nog steeds kweetnihoe bang, al snap ik nu (bij daglicht) totaal niet waarvan: ’t is niet alsof er een monster in die luchtkoker huist en ’t is niet alsof ik een kind van tien ben dat bang is in het donker (hoewel…).
Toen ik uiteindelijk in slaap viel, droomde ik van een storm die door het land raasde, met ronddrijvende huizen, wolken die in brand stonden en ontploften, proberen te ontkomen tijdens het oog van de storm, schuilen in een parkeergarage die langzaam onder water loopt…
Dus ja, hoewel mijn gehoor langs beide kanten allesbehalve 100% is, vervloek ik dikwijls mijn hoogsensitieve gehoor…
HSP 